วิเคราะห์เจาะลึก | ทำไม "The Pursuit of Happyness" ถึงสร้างแรงบันดาลใจให้ผู้คนนับล้าน
แนะนำให้ฟัง: Tom Rosenthal - Lights Are On
ในบรรดาภาพยนตร์สร้างแรงบันดาลใจของฮอลลีวูดในช่วงต้นศตวรรษที่ 21 เรื่อง "The Pursuit of Happyness" (2006) ถือเป็นดาราที่อบอุ่นและแข็งแกร่งที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย
ภาพยนตร์เรื่องนี้ขาดความมหัศจรรย์แบบไซไฟหรือการเล่าเรื่องที่ยิ่งใหญ่อลังการ แต่กลับมุ่งเน้นไปที่ชายธรรมดาคนหนึ่ง นั่นคือ คริส การ์ดเนอร์ คุณพ่อผู้ยากไร้ที่ไม่ยอมก้มหัวให้ใคร ความใกล้ชิดกับความเป็นจริงนี้เองที่ทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังคงตรึงใจผู้ชมมาเกือบสองทศวรรษหลังจากออกฉาย
ต้นแบบในชีวิตจริง
ภาพยนตร์เรื่องนี้สร้างจากอัตชีวประวัติของคริส การ์ดเนอร์ ชายในชีวิตจริงที่เติบโตมาในความยากจน ต้องเผชิญกับการว่างงานและความยากลำบากทางการเงินเมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ขณะเลี้ยงดูลูกชายตัวน้อย เขาต้องดิ้นรนอย่างหนักเพื่อให้ได้งานฝึกงานในบริษัทหลักทรัพย์แห่งหนึ่ง ภาพยนตร์ไม่ได้ยกย่องความมั่งคั่ง แต่มุ่งเน้นไปที่ความยากลำบาก ความโดดเดี่ยว และการต่อสู้ดิ้นรนในชีวิตประจำวันที่นำไปสู่ "ความสำเร็จ"
โครงเรื่องของภาพยนตร์เรื่องนี้ค่อนข้างจะเป็นแบบดั้งเดิม: ชายคนหนึ่งปีนขึ้นมาจากก้นหุบเขาสู่ดินแดนแห่งความหวัง
แต่สิ่งที่ทำให้พิเศษคือพื้นหุบเขาถูกถ่ายทำออกมาได้อย่างสมจริงจนผู้ชมแทบจะได้กลิ่นความหนาวเย็นได้เลย
ฉากที่พ่อลูกนอนในห้องน้ำสาธารณะไม่ใช่ฉากซึ้งกินใจ แต่เป็นการถ่ายทอดชีวิตในความยากจนได้อย่างตรงไปตรงมา ด้วยเหตุนี้ "ความสุข" ของหนังเรื่องนี้จึงไม่ใช่ปาฏิหาริย์ที่ร่วงหล่นจากฟากฟ้า แต่เป็นผลพวงจากการต่อสู้ ความมุ่งมั่น และศรัทธา
วิลล์ สมิธ และน้ำหนักแห่งความรักของพ่อ
ตลอดประวัติศาสตร์ภาพยนตร์ นักแสดงมากมายได้เปลี่ยนตัวเองจากดารามาเป็นนักแสดงด้วยภาพยนตร์เรื่องเดียว ผลงานชิ้นเอกของวิลล์ สมิธคือ "The Pursuit of Happyness" เขาละทิ้งอารมณ์ขันและภาพลักษณ์วีรบุรุษแบบฉบับของ "Men in Black" และ "Independence Day" แล้วเลือกตีความความแข็งแกร่งของคนธรรมดาที่ "สามารถถูกบดขยี้ได้ แต่ไม่อาจล้มลง" ด้วยความยับยั้งชั่งใจและความอดทนอดกลั้น
ส่วนที่ซาบซึ้งใจที่สุดของภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ใช่ความหลงใหลแบบสโลแกน แต่เป็นช่วงเวลาอันเงียบสงบ:
เขายืนพิงประตูห้องน้ำ พยายามซ่อนความอับอายที่ลูกชายไม่รู้ตัว
เขาไล่ตามแท็กซี่ไปในฝูงชน โดยยึดเครื่องมือที่จะกำหนดอนาคตไว้
เขาสวมชุดทำงานเปื้อนน้ำมันในระหว่างการสัมภาษณ์ฝึกงาน แต่ได้รับความเคารพด้วยความจริงใจของเขา
ทุกช่วงเวลาแสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นของพ่อ ไม่ใช่แค่เพื่อความอยู่รอด แต่ยังพิสูจน์ให้ลูกๆ เห็นว่า โลกนี้อาจโหดร้าย แต่ยังคงคุ้มค่าแก่การต่อสู้
เจเดน สมิธ ลูกชายแท้ๆ ของเขา ได้ร่วมแสดงบนเวทีกับวิลล์ สายสัมพันธ์พ่อลูกในชีวิตจริงยิ่งทำให้ความสัมพันธ์บนจอสมจริงยิ่งขึ้น สายตาที่พึ่งพาและไว้วางใจของเจเดนยิ่งตอกย้ำ "ความสุข" ของภาพยนตร์เรื่องนี้ สิ่งที่ผู้ชมมองเห็นในตัวพวกเขาไม่ใช่การแสดงที่เสแสร้ง หากแต่เป็นน้ำหนักธรรมชาติของความรักในครอบครัว
นิยามของความสุข: ไม่ใช่ผลลัพธ์ แต่เป็นกระบวนการ
ชื่อเรื่อง "ความสุข" ของภาพยนตร์เรื่องนี้ถูกสะกดผิดโดยเจตนา ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเนื้อเรื่อง รายละเอียดนี้ชี้ให้เห็นแก่นแท้ของภาพยนตร์ นั่นคือ ความสุขไม่ใช่แนวคิดที่แน่นอนและตายตัว ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่า "คุณหาเงินได้มากแค่ไหน" หรือ "คุณไปได้สูงแค่ไหน" แต่เป็นกระบวนการที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ความสามารถในการรักษาความหวังไว้ได้แม้ในยามยากลำบาก
หนังไม่ได้จบลงที่คริสได้งาน แต่จบลงด้วยการที่เขาต้องร้องไห้ท่ามกลางฝูงชน
ไม่ใช่ความปิติยินดีในชัยชนะ หากแต่เป็นความโล่งใจที่รอดชีวิตจากโศกนาฏกรรม ความสุขไม่ใช่ถ้วยรางวัล แต่เป็นความรู้สึกที่ในที่สุดก็ได้พิสูจน์ว่าความอัปยศอดสูและความทุกข์ทรมานนั้นไม่สูญเปล่า ดังที่การ์ดเนอร์กล่าวไว้ว่า:
ความสุขไม่ได้มาจากการเคาะประตู แต่มาจากการเปิดประตูต่างหาก
คุณค่าทางศิลปะและบริบททางวัฒนธรรม
เนื่องจากเป็นภาพยนตร์สร้างแรงบันดาลใจ "The Pursuit of Happyness" จึงหลีกเลี่ยงเนื้อหาที่เร้าอารมณ์เกินควรซึ่งพบได้ทั่วไปในภาพยนตร์ประเภทเดียวกันหลายๆ เรื่อง
ผู้กำกับกาเบรียล มุชชีโน ใช้มุมมองที่มั่นคงเพื่อถ่ายทอดความยากลำบากของชีวิต ด้วยรายละเอียดที่เรียบง่ายและไม่โอ้อวด โทนสีที่เย็นตาของภาพยนตร์ ประกอบกับโทนสีเทาอมฟ้าของท้องถนนในซานฟรานซิสโก สะท้อนให้เห็นถึงความเป็นจริงของความยากลำบากทางเศรษฐกิจ การเลือกสรรเช่นนี้จึงเน้นย้ำถึงความสมจริงและความยืดหยุ่นของเรื่องราว
ที่สำคัญกว่านั้น ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังสะท้อนถึงความเชื่อหลักในวัฒนธรรมอเมริกัน นั่นคือ "โอกาสที่เท่าเทียมกัน"
มันแทบจะเป็นบันทึกย่อสมัยใหม่ของความฝันแบบอเมริกัน: บุคคลที่ไร้ซึ่งภูมิหลังหรือความมั่งคั่งสามารถเปลี่ยนโชคชะตาของตนเองได้ด้วยความพยายามอย่างไม่ลดละ บางคนอาจวิพากษ์วิจารณ์ว่าเรื่องเล่านี้เพ้อฝันเกินไป แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันให้การสนับสนุนทางจิตวิญญาณ ไม่ว่าความจริงจะโหดร้ายเพียงใด ผู้คนก็ยังคงค้นพบศักดิ์ศรีจากการทำงานหนักได้
มันไม่ได้หลีกเลี่ยงความเจ็บปวด แต่กลับทิ้งประตูแห่งความเจ็บปวดเอาไว้
ประตูบานนั้นคือแก่นทางจิตวิญญาณของภาพยนตร์เรื่องนี้ ความสุขอาจจะมาช้าแต่จะไม่มีวันหายไป
เสียงสะท้อนแห่งความสุข
“The Pursuit of Happyness” ไม่ใช่ภาพยนตร์เกี่ยวกับ “ความสำเร็จ” แต่เป็นภาพยนตร์เกี่ยวกับ “ความพากเพียร”
ชีวิตจะโจมตีคุณและทำให้คุณต้องขดตัวอยู่ในมุมที่ต่ำต้อยที่สุด
แต่ตราบใดที่คุณเชื่อในวันพรุ่งนี้และเต็มใจที่จะต่อสู้เพื่อมัน ความสุขก็จะมาถึงในที่สุด
ในประวัติศาสตร์อันยาวนานของวงการภาพยนตร์ ภาพยนตร์เรื่องนี้อาจไม่ได้โดดเด่นที่สุดในเชิงเทคนิค แต่กลับเป็นหนึ่งในภาพยนตร์ที่อ่อนโยนและเปี่ยมด้วยพลังที่สุด ภาพยนตร์เรื่องนี้เปิดโอกาสให้ผู้ชมค้นพบความกล้าหาญท่ามกลางน้ำตาและความหวัง ท่ามกลางความสิ้นหวัง นี่คือพลังที่ก้าวข้ามกาลเวลาและสร้างแรงบันดาลใจให้กับผู้คนมากมายนับไม่ถ้วน
สินค้าที่เกี่ยวข้อง
บทความที่เกี่ยวข้อง
บทความล่าสุดดูเพิ่มเติม
แนะนำสำหรับคุณ
iPhone Fold กำลังจะเปิดตัวในตลาดด้วยราคาที่พุ่งสูงลิ่ว คนหนุ่มสาวควรเลือก "หน้าจอพับ" ตัวแรกของตัวเองอย่างไรดี?
ประหยัดเงินได้ง่ายๆ! แนะนำอุปกรณ์เสริมสำหรับ Apple ที่คุณภาพดีในราคาเข้าถึงง่าย
iPhone 17 กำลังจะมา: อัปเกรดครั้งใหญ่ที่แฟน Apple รอคอย
แนะนำแอพสำหรับสายครีเอทีฟ ปลดล็อกความคิดสร้างสรรค์บน iPad
คัดเลือกนักแสดง | Cillian Murphy: คุณเห็นความคิดของฉันในดวงตาสีฟ้าของฉันไหม?
VR โลกเสมือนจริงที่จะทำให้จินตนาการไร้ขอบเขต
บทความยอดนิยม
บทความที่แนะนำ