ผู้กำกับผู้ยิ่งใหญ่เหล่านั้น 2 | มาร์ติน สกอร์เซซี: วิญญาณอันธพาล ความศรัทธายังคงมีอยู่

ในปี 1978 มาร์ติน สกอร์เซซี เคยเกือบเสียชีวิตจากความยากลำบากและการติดยาเสพติดที่กัดกินชีวิตเขามาหลายปี แต่เขาก็ยังสู้ต่อไป จนวันหนึ่งที่เขาสติแตก

“หลังจากทำหนังเรื่อง ‘New York, New York’ เสร็จ ผมคว้าโอกาสนั้นไว้ทันที” เขากล่าว

“ผมรู้สึกเหมือนถูกดึงออกจากกาลเวลาและอวกาศ ชีวิตของผมวุ่นวายมาก ผมเหมือนกำลังโอบรับโลกใบใหม่ โลกที่เต็มไปด้วยความอันตรายและความท้าทาย

แล้วในช่วงสุดสัปดาห์วันแรงงาน ผมก็ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล พร้อมกับความตกใจเมื่อรู้ว่าผมแทบจะเสียชีวิตไปแล้ว”

มาร์ติน สกอร์เซส

ถนนนิวยอร์ก ความศรัทธา

มาร์ติน สกอร์เซซี เกิดเมื่อวันที่ 17 พฤศจิกายน ค.ศ. 1942 ที่เมืองฟลัชชิง เขตควีนส์ นครนิวยอร์ก เขาเติบโตขึ้นในครอบครัวคาทอลิกเชื้อสายอิตาลี ท่ามกลางความวุ่นวายของถนน เสียงทะเลาะเบาะแว้ง และเสียงหัวเราะของเพื่อนบ้าน

ในวัยเด็กที่อ่อนแอและมักต้องอยู่แต่ในบ้านเพราะโรคหอบหืด สกอร์เซซีหลบหนีโลกภายนอกด้วยการดูหนัง ในบ่ายวันเสาร์ เขาจะดื่มด่ำกับความมืดของโรงภาพยนตร์ ชมเรื่องราวที่สะท้อนผ่านหน้าจอ และตั้งแต่นั้นมา เสน่ห์ของภาพยนตร์ก็ฝังลึกในใจของเขาอย่างไม่อาจลืมเลือน

ชุมชนผู้อพยพชาวอิตาลีที่เต็มไปด้วยค่านิยมครอบครัวเข้มแข็งและวัฒนธรรมข้างถนน กลายเป็นรากฐานสำคัญของผลงานในช่วงหลังของเขา โบสถ์คาทอลิกยังเป็นศูนย์กลางชีวิตที่สำคัญ พิธีกรรมและคำสอนทางศาสนาได้หล่อหลอมค่านิยมและมุมมองโลกของสกอร์เซซี จนกลายเป็นร่องรอยลึกซึ้งในงานสร้างสรรค์ของเขา โดยเฉพาะเรื่องราวของบาป การลงโทษ และการไถ่บาปที่แทรกซึมอยู่ในทุกผลงาน

มาร์ติน สกอร์เซส

ในช่วงแรกของชีวิต สกอร์เซซีมีความเข้าใจที่เป็นเอกลักษณ์เกี่ยวกับการปฏิบัติศรัทธา เขาเคยกล่าวว่า “คุณไม่ได้ชดใช้บาปของคุณในโบสถ์ แต่คุณชดใช้บาปของคุณบนถนนและที่บ้าน” แนวคิดนี้สะท้อนให้เห็นถึงความสนใจของเขาที่จะเน้นไปยังผู้คนในถนนตรอกซอกซอย เพื่อแสดงให้เห็นถึงการต่อสู้ของจิตวิญญาณในชีวิตจริง

การสร้างนิยามใหม่ของแนวแก๊งสเตอร์: จาก Mean Streets สู่ The Irishman

ในทศวรรษ 1960 สกอร์เซซีได้เข้าเรียนที่คณะภาพยนตร์ มหาวิทยาลัยนิวยอร์ก ที่ซึ่งเขาเริ่มสร้างภาพยนตร์สั้นหลายเรื่อง ผลงานช่วงแรกๆ เหล่านี้สะท้อนถึงความเข้าใจลึกซึ้งในภาษาภาพยนตร์และความใส่ใจต่อผู้คนที่ถูกกีดกันในสังคม

ในปี 1967 เขาได้ออกฉายภาพยนตร์เรื่องแรก “Who's That Knocking at My Door?” ซึ่งเป็นภาพยนตร์อัตชีวประวัติที่เข้มข้น ถ่ายทอดความสับสนและการค้นหาตัวตนของชายหนุ่มบนถนนนิวยอร์ก ผลงานนี้ได้หล่อหลอมสไตล์ภาพและเสียงที่โดดเด่นของเขา แม้ว่าจะไม่ได้รับความสนใจอย่างกว้างขวางในเวลานั้น แต่นักวิจารณ์ชื่อดัง โรเจอร์ อีเบิร์ต ได้ยกย่องภาพยนตร์เรื่องนี้ว่าเป็น “ช่วงเวลาอันยิ่งใหญ่ในประวัติศาสตร์ภาพยนตร์อเมริกัน”

จากนั้นในปี พ.ศ. 2516 สกอร์เซซีได้ร่วมงานกับโรเบิร์ต เดอ นีโร และออกฉายภาพยนตร์ร่วมทุนเรื่องแรก “Mean Streets” ที่กลายเป็นจุดเริ่มต้นของนิยามใหม่ในแนวภาพยนตร์แก๊งสเตอร์

ถนนสายกลาง

ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังคงดำเนินเรื่องในแนวกึ่งอัตชีวประวัติ ถ่ายทอดชีวิตที่รุนแรงและวุ่นวายของคนหนุ่มสาวในชุมชนชาวอิตาเลียน-อเมริกัน การแสดงของโรเบิร์ต เดอ นีโร ในบทบาทตัวละครผู้รุนแรงที่แสวงหาความสุขสำราญแต่กลับว่างเปล่านั้นน่าจดจำอย่างยิ่ง

สกอร์เซซีใช้การตัดต่อรวดเร็ว ดนตรีประกอบทรงพลัง และภาพกราฟิกดิบเถื่อน ถ่ายทอดความมีชีวิตชีวาและอันตรายที่ซ่อนเร้นบนถนนนิวยอร์กได้อย่างเข้มข้น ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นจุดเริ่มต้นของการก้าวสู่ความโดดเด่นในวงการภาพยนตร์เฉพาะกลุ่ม และเปิดโอกาสให้สกอร์เซซีค้นพบเสียงของตัวเองในโลกภาพยนตร์

ในยุค 80 ผลงานอย่าง Raging Bull ยิ่งผลักดันสไตล์นี้ให้ถึงขีดสุด โรเบิร์ต เดอ นีโร รับบท เจค ลาม็อตตา นักมวยที่ถูกจองจำด้วยความรุนแรงทั้งในและนอกสังเวียน สกอร์เซซีใช้ภาพยนตร์ขาวดำบีบพื้นที่ ถ่ายทอดน้ำหนักของแต่ละหมัด เหงื่อและเลือดที่กระเซ็นอย่างช้าๆ เผยให้เห็นความฝันแบบอเมริกันอันโหดร้ายอย่างเจ็บปวด

ในฉากที่ลาม็อตตาพูดซ้ำๆ ว่า “ฉันคือเจ้านาย” ในกระจก กล้องซูมออกอย่างกะทันหัน เผยให้เห็นว่าเขาเป็นเพียงสัตว์ร้ายที่ถูกขังอยู่ในกรงแห่งโชคชะตา

กระทิงกระทิง

The Irishman (2019) เป็นการอำลาที่ยาวนานและลึกซึ้ง โรเบิร์ต เดอ นีโร วัย 70 ปี รับบทเป็นแฟรงค์ นักฆ่ามือฉมังที่รำลึกถึงชีวิตในวัยชรา ผ่านภาพของเขาบนรถเข็นในบ้านพักคนชรา การต่อสู้นองเลือดในอดีตค่อยๆ เลือนหายไปเหมือนใบไม้แห้งที่ลอยอยู่ข้างนอกหน้าต่าง สกอร์เซซีละทิ้งการตัดต่อรวดเร็วแบบวัยหนุ่ม หันมาใช้เทคนิคการถ่ายภาพแบบยาว ๆ เพื่อบันทึกความเงียบงันและความเปราะบางของผู้สูงอายุ ถ่ายทอดเรื่องราวแก๊งสเตอร์นี้ด้วยความเคารพต่อกาลเวลาอย่างแท้จริง ดังที่มีบทพูดหนึ่งในหนังว่า “เราฆ่าคนมากมาย แต่สุดท้าย เวลาก็ฆ่าเรา”

คำถามนิรันดร์เกี่ยวกับอาชญากรรมและการลงโทษ

กล้องของสกอร์เซซีมักตั้งคำถามเสมอว่า ทำไมผู้คนจึงเลือกใช้ความรุนแรง? และสังคมสร้างความรุนแรงอย่างไร?

ใน Goodfellas เราเห็นการเปลี่ยนผ่านของเฮนรี จากอันธพาลข้างถนนสู่หัวหน้าแก๊งค์ ที่มากับการยอมรับจากชุมชนและการทุจริตของตำรวจ

ส่วนใน Casino เบื้องหลังแสงไฟนีออนของลาสเวกัส คือการแบ่งผลประโยชน์ระหว่างรัฐบาลและมาเฟีย สกอร์เซซีไม่ได้โทษความรุนแรงแค่ต่อบุคคล แต่เปิดโปงพยาธิสภาพของระบบทั้งหมด

พวกคนดี

ในภาพยนตร์ของสกอร์เซซี ความรุนแรงไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นเส้นทางที่นำไปสู่การทำลายตัวเอง

ใน Taxi Driver ทราวิสกลายเป็น “ฮีโร่” โดยไม่ตั้งใจ หลังจากที่เขาสังหารซ่องโสเภณีอย่างรุนแรง น่าขันที่สังคมกลับพยายามหาเหตุผลมารองรับความบ้าคลั่งของเขา

ใน Silence เรื่องราวของนักบวชที่ต้องต่อสู้ระหว่างศรัทธาและการเอาชีวิตรอด แสดงให้เห็นว่า “ความเงียบ” ของพระเจ้านั้นเป็นเพียงรูปแบบหนึ่งของความทรมาน

ความอัจฉริยะของสกอร์เซซีอยู่ที่การเปิดทางให้ผู้ชมได้สัมผัสประกายแห่งความเป็นมนุษย์ แม้ในช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยเลือดและความโกลาหล — แม้แสงนั้นอาจจะริบหรี่และชั่วคราวก็ตาม

ตั้งแต่ยุคภาพยนตร์จนถึงการปฏิวัติดิจิทัล สกอร์เซซีเปิดรับเทคโนโลยีใหม่ ๆ อยู่เสมอ แต่ไม่เคยปล่อยให้เครื่องมือเหล่านั้นควบคุมวิสัยทัศน์ของเขา เขาแสดงความเคารพต่อผู้บุกเบิกอย่างเมลิเยส์ในภาพยนตร์ Hugo ที่ใช้เทคนิคสามมิติฟื้นฟูมนตร์เสน่ห์ดั้งเดิมของภาพยนตร์เก่า

ใน The Irishman สกอร์เซซีใช้เทคโนโลยีดิจิทัลย้อนวัยนักแสดง เพื่อท้าทายความโหดร้ายของกาลเวลา และเปิดโอกาสให้นักฆ่าวัยชราได้กลับคืนสู่วัยเยาว์บนจอภาพยนตร์ การสำรวจ “แก่นแท้ของภาพยนตร์” นี้ทำให้เขากลายเป็นสะพานเชื่อมระหว่างอดีตและอนาคตของวงการภาพยนตร์

ปัจจุบัน สกอร์เซซีอายุ 80 ปีแล้ว และยังคงสร้างผลงานภาพยนตร์ต่อไป แม้ในยุคที่การสตรีมมิงลดทอนความสนใจของผู้ชม เขายังคงเชื่อมั่นว่า “ภาพยนตร์คือพิธีกรรมแห่งการไถ่บาป” การถ่ายทำแบบ long shot ของเขาจึงดูผ่อนคลายและช้าลง

บางทีสิ่งนี้อาจสะท้อนคำพูดใน The Wolf of Wall Street — ผู้คนคิดว่าเขากำลังสรรเสริญความปรารถนา แต่จริง ๆ แล้วเขากำลังเผยให้เห็นความว่างเปล่าที่อยู่เบื้องหลังงานรื่นเริงเหล่านั้น

WEYON TV จอแบน 32นิ้ว

฿2,690-฿2,990

ซื้อสินค้า

AST SEALANT Xiaomi HY300

฿1,828-฿1,828

ซื้อสินค้า