งานวิจัยจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด: เราไม่ควรกลัวฝันร้าย

ในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 ฝันร้ายถูกกำหนดให้เป็น "โรคที่เกิดจากความรู้สึกว่ามีวัตถุหนักกดทับร่างกายขณะนอนหลับ"

คำจำกัดความนี้มาจากหนังสืออ้างอิงยอดนิยมชื่อ The Universal Etymological Dictionary of the English Language ซึ่งตีพิมพ์ครั้งแรกโดย Nathan Bailey ในปี ค.ศ. 1721 และพิมพ์ซ้ำอีกครั้งในปี ค.ศ. 1802 แม้ว่าคำจำกัดความนี้จะไม่ได้ถูกใช้กันทั่วไปในปัจจุบัน แต่ฝันร้ายยังคงถือเป็นความฝันที่น่ากลัวซึ่งทำให้เกิดความรู้สึกกลัว หวาดกลัว ทุกข์ใจ หรือวิตกกังวล

แม้จะมีสำนวนว่า "การเดินทางของฉันเหมือนฝันร้าย" แต่ ฝันร้ายก็อาจเป็นปัญหาที่แท้จริงสำหรับประชากรในสหรัฐอเมริการาว 3 ถึง 7 เปอร์เซ็นต์ แม้ว่าผู้ใหญ่จะประสบกับฝันร้าย แต่มักพบในเด็กมากกว่า โดยเฉพาะเด็กอายุระหว่าง 3 ถึง 6 ปี "เราคิดว่านี่อาจเป็นวิวัฒนาการบางส่วน" ดร. เดียร์ดรี บาร์เร็ตต์ ผู้ช่วยศาสตราจารย์คลินิกด้านจิตวิทยาประจำเคมบริดจ์ เฮลท์ อัลไลแอนซ์ คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด และบรรณาธิการหนังสือ "Trauma and Dreams" ที่ตีพิมพ์โดยสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดในปี 2001 กล่าว "เด็กมีขนาดเล็กกว่าและเสี่ยงต่อการถูกคุกคามมากกว่าผู้ใหญ่ ฝันร้ายอาจสะท้อนถึงความเปราะบางดังกล่าวบางส่วน"

ผู้คนมักมองว่าความฝันคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นล่าสุดและเป็นอัตชีวประวัติ ซึ่งเชื่อมโยงกับความทรงจำในอดีตเพื่อสร้างความทรงจำใหม่เพื่อใช้อ้างอิงในภายหลัง แต่ฝันร้ายเป็นเพียงความฝันที่กระตุ้นให้เกิดปฏิกิริยาทางอารมณ์ที่รุนแรงแต่ไม่น่าพึงใจ ความฝันเป็นส่วนหนึ่งของเครือข่ายเริ่มต้นของสมอง ซึ่งเป็นระบบของบริเวณที่เชื่อมต่อกัน ได้แก่ ทาลามัส คอร์เทกซ์ส่วนหน้าส่วนกลาง และคอร์เทกซ์ส่วนหลังซิงกูเลต ซึ่งยังคงทำงานอยู่แม้ในช่วงเวลาที่ค่อนข้างสงบ

การนอนหลับแบบ REM เป็นตัวอย่างของช่วงเวลาเงียบสงบ ระยะการนอนหลับนี้มีลักษณะเฉพาะคือการเคลื่อนไหวของลูกตาอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นผิดจังหวะ และการหายใจที่เพิ่มขึ้น การนอนหลับแบบ REM เป็นระยะที่ไม่ต่อเนื่อง ประกอบด้วยสี่หรือห้าระยะ ซึ่งรวมกันคิดเป็นประมาณ 20% ของระยะเวลาการนอนหลับทั้งหมดของเรา ในช่วงเวลานี้ โครงสร้างเครือข่ายเริ่มต้นในสมองจะทำงาน และความฝันที่จำได้อย่างชัดเจนมักจะเกิดขึ้นระหว่างการนอนหลับแบบ REM

ฝันร้ายมักเกิดขึ้นในช่วงหลับที่มีช่วงหลับที่มีการเคลื่อนไหวตาอย่างรวดเร็ว (REM) เป็นเวลานาน

อาการนี้มักเกิดขึ้นกลางดึก ขณะที่เราเตรียมตัวตื่น ความทรงจำต่างๆ จะเริ่มรวมตัวกันและชัดเจนขึ้น เราฝันในช่วงหลับฝันแบบ REM เนื่องจากเรามักจะฝันในช่วงเปลี่ยนผ่านระหว่างการหลับและตื่น ภาพในฝัน รวมถึงภาพฝันร้ายที่สดใสและน่าสะพรึงกลัวก็จะถูกจดจำ

การนอนหลับที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ชายคนหนึ่งนั่งงอตัวอยู่บนขอบเตียง คางแนบกับกำปั้น คลุมด้วยผ้าห่ม ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ฝันร้ายมักถูกเข้าใจผิดว่า เป็นฝันร้าย ซึ่งพบได้บ่อยในเด็กมากกว่าผู้ใหญ่ และมักจะรุนแรงกว่าฝันร้าย หากพูดกันตามตรง ฝันร้ายไม่ใช่ความฝัน แต่ เป็นปฏิกิริยาความกลัวอย่างฉับพลันที่เกิดขึ้นระหว่างช่วงเปลี่ยนผ่านระหว่างช่วงการนอนหลับ โดยทั่วไปจะเกิดขึ้นสองถึงสามชั่วโมงหลังจากเริ่มนอนหลับ ในช่วงเปลี่ยนผ่านจากช่วงการนอนหลับแบบ non-REM ลึกไปสู่ช่วงการนอนหลับแบบ REM ฝันร้ายมักทำให้เด็กๆ เตะ กรีดร้อง และกลิ้งตัวไปมา แต่เนื่องจากไม่ได้เกิดขึ้นในช่วงการนอนหลับแบบ REM เด็กส่วนใหญ่จึงไม่สามารถจดจำประสบการณ์นั้นได้

“อาการผวากลางคืนเกิดขึ้นในช่วงหลับลึกที่สุดของช่วงนอนแบบ non-REM ซึ่งเป็นช่วงที่สมองทำงานน้อยลง” บาร์เร็ตต์กล่าว “ในช่วงที่มีอาการผวากลางคืน เด็กจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับหัวใจเต้นแรง อย่างไรก็ตาม ความกลัวนั้นอาจไม่มีเนื้อหา หรือเป็นเพียงภาพหลอนที่น่ากลัว แต่ก็ไม่เหมือนกับเรื่องเล่าที่คุณพบเจอในฝัน รวมถึงฝันร้ายด้วย”

John Winkelman (M.A. 1983, M.D. 1987, Ph.D. 1983) รองศาสตราจารย์ด้านจิตเวชศาสตร์ที่โรงพยาบาล Massachusetts General ซึ่งศึกษาเกี่ยวกับความผิดปกติของการนอนหลับ กล่าวว่าอาการฝันร้ายมักจะถูกลืมไปในวันถัดไป เนื่องจากเกิดขึ้นในช่วงที่เรียกว่าการนอนหลับคลื่นสั้น ซึ่งเป็นช่วงที่เซลล์ประสาทในเปลือกสมอง (ซึ่งเป็นศูนย์กลางการทำงานทางจิตขั้นสูงของสมอง) ทำงานน้อยลง

ฝันร้ายอาจเกิดได้จากหลายสาเหตุ เช่น ความเครียด ความวิตกกังวล โรคนอนไม่หลับ ยา โรคทางจิต แต่สาเหตุที่ได้รับการศึกษาวิจัยมากที่สุดน่าจะเป็นโรคเครียดหลังเหตุการณ์สะเทือนขวัญ (PTSD)

Fitbit Charge 5 Advanced Health & Fitness Tracker

฿2,999.88-฿3,324.93

ซื้อสินค้า

บาดแผลและฝันร้าย

ฝันร้ายอาจเกิดขึ้นได้จากหลายสาเหตุ เช่น ความเครียด ความวิตกกังวล โรคนอนไม่หลับ ยา และความผิดปกติทางสุขภาพจิต แต่สาเหตุที่ได้รับการศึกษามากที่สุดน่าจะเป็นโรคเครียดหลังเหตุการณ์สะเทือนขวัญ (PTSD) ฝันร้ายเป็นอาการที่พบบ่อยในผู้ป่วย PTSD และเป็นหนึ่งในเกณฑ์การวินิจฉัย งานวิจัยในปี 2009 จากคณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยพิตต์สเบิร์ก ที่ตีพิมพ์ในวารสาร Sleep Medicine Clinics พบว่าผู้ป่วย PTSD ร้อยละ 80 มักฝันร้ายบ่อยครั้ง งานวิจัยในปี 1998 ที่วิเคราะห์ข้อมูลจาก National Vietnam Veterans Readjustment Study พบว่าทหารผ่านศึกร้อยละ 52 รายงานว่าฝันร้ายบ่อยครั้ง เมื่อเทียบกับพลเรือนเพียงร้อยละ 3

ไม่เพียงแต่ผู้ป่วย PTSD จะมีอาการฝันร้ายบ่อยเท่านั้น แต่ยังเกิดขึ้นบ่อยขึ้นด้วย บางครั้งอาจเกิดขึ้นหลายครั้งต่อสัปดาห์

ศูนย์แห่งชาติว่าด้วยภาวะ PTSD ของกระทรวงกิจการทหารผ่านศึกสหรัฐอเมริกา ระบุว่า ฝันร้ายหลังเหตุการณ์สะเทือนขวัญมักมีองค์ประกอบที่คล้ายคลึงกับเหตุการณ์สะเทือนขวัญนั้นเอง ประมาณครึ่งหนึ่งของผู้ที่ฝันร้ายหลังจากเหตุการณ์สะเทือนขวัญจะนึกถึงเหตุการณ์สะเทือนขวัญนั้นในฝันซ้ำๆ ผู้ป่วย PTSD มีแนวโน้มที่จะนึกถึงเหตุการณ์สะเทือนขวัญนั้นในฝันร้ายมากกว่า

บาร์เร็ตต์กล่าวว่าในฝันร้ายหลังเกิดเหตุการณ์สะเทือนขวัญ บริเวณสมองที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมหวาดกลัว รวมถึงอะมิกดาลา (โครงสร้างลึกในสมองที่ทำหน้าที่ระบุภัยคุกคามที่อาจเกิดขึ้น) อาจทำงานมากเกินไปหรือไวต่อสิ่งเร้ามากเกินไป “ฝันร้ายหลังเกิดเหตุการณ์สะเทือนขวัญ” เธอเสริม “อาจไม่ต่างจากภาพหลอนในตอนกลางวันและความวิตกกังวลทั่วไปในตอนกลางวันที่ผู้ฝันพบเจอ”

เขียนตอนจบใหม่

มีหลายวิธีในการรักษาผู้ที่ทุกข์ทรมานจากฝันร้าย ขั้นแรก หากมีปัจจัยกดดัน จำเป็นต้องระบุสาเหตุของปัจจัยนั้น เมื่อระบุปัจจัยกดดันได้แล้ว ควรพัฒนากลยุทธ์การรับมือที่มีประสิทธิภาพ สำหรับฝันร้ายที่เกิดจากการใช้ยา อาจจำเป็นต้องปรับขนาดยาหรือใช้ยาชนิดอื่น ผู้ที่ประสบกับฝันร้ายหลังเหตุการณ์สะเทือนขวัญหรือฝันร้ายเรื้อรังอาจได้รับประโยชน์จากการทำจิตบำบัดหรือการใช้ยา

การบำบัดทางจิตวิทยาสำหรับฝันร้ายเรียกว่า Imagery Rehearsal Therapy (IRT) ในการบำบัดทางปัญญานี้ ผู้เข้าร่วม โดยเฉพาะผู้ที่ประสบกับฝันร้ายซ้ำๆ ในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง จะถูกขอให้ระลึกถึงและเขียนเกี่ยวกับฝันร้ายของตนเอง จากนั้นจึงเขียนใหม่เพื่อให้ตอนจบออกมาดี ผู้เข้าร่วมจะฝึกซ้อมฝันร้ายที่เขียนใหม่ก่อนจะหลับไป โดยมีเป้าหมายเพื่อแทนที่เนื้อหาที่ไม่ต้องการระหว่างการนอนหลับ Winkelmann กล่าวว่ามีการศึกษาวิจัยจำนวนมากเกี่ยวกับ IRT และพบว่าสามารถลดความถี่และความทุกข์ทรมานจากฝันร้ายได้

งานวิจัยที่ตีพิมพ์ในวารสาร American Journal of Psychiatry ในปี พ.ศ. 2546 ระบุว่าพราโซซินสามารถช่วยบรรเทาอาการฝันร้ายในผู้ป่วยโรคเครียดหลังเหตุการณ์สะเทือนขวัญ (PTSD) ได้ ยานี้ซึ่งใช้รักษาความดันโลหิตสูงโดยทั่วไป สามารถลดระดับสารเคมีในระบบประสาทที่กระตุ้นมากเกินไปในทางเดินประสาทที่พบในผู้ป่วย PTSD ได้

Me.La.T.Onin Blueberry Gummies

฿336-฿336

ซื้อสินค้า